Φεστιβάλ Κύμης “Tης τέχνης τα ιάματα”: Xορτάσαμε πρόσωπα ή αλλιώς: τι γυρεύει μια προσωποκεντρική ψυχοθεραπεύτρια στο παζάρι;
Φεστιβάλ Κύμης “Tης τέχνης τα ιάματα”: Xορτάσαμε πρόσωπα ή αλλιώς: τι γυρεύει μια προσωποκεντρική ψυχοθεραπεύτρια στο παζάρι;
Ο δρόμος για την ψυχική μας υγεία δεν περνάει μόνο μέσα από το γραφείο της ψυχολόγου. Kατά βάση ο δρόμος για την ψυχική μας υγεία περνάει από βουνά, λαγκάδια και κοινότητες. Περνάει μέσα από τις σχέσεις μας, μέσα από την επαφή μας με τη φύση και την τέχνη, μέσα από τις συνδέσεις με τον εαυτό μας, τους κοντινούς μας και τις ομάδες, μέσα από την ζωντανή πνευματική μας ζωή, μέσα από την έκφραση της δημιουργικότητάς μας και τα όνειρα που μοιραζόμαστε. Περνάει μέσα από τη δυνατότητα να μετατρέπουμε τα πένθη και τις απώλειες σε εμπειρία και νέα ζωή. Ο δρόμος για την ψυχική μας υγεία περνάει μέσα από την ικανότητα κάθαρσης και αυτοκάθαρσης.
Εγώ θα πω πως η δική μου ψυχική υγεία αυτό το καλοκαίρι πέρασε από την Κύμη. Συμμετέχοντας αρχικά σε ένα από τα δρώμενα του Φεστιβάλ Κύμης, στο δεκαήμερο εργαστήριο Φωνητικού Κύκλου της μοναδικής Αγγελικής Τουμπανάκη που την παρακολουθώ συστηματικά από την Αθήνα, βρέθηκα να συμμετέχω σε ένα ολόκληρο φεστιβάλ. Αυτό πήρε μια διάσταση καταιγιστική, ολιστική και σαρωτική. Ένα φεστιβάλ γιορτή, που με το καλημέρα ένιωσα την ενέργεια και τη δυναμική του! Το δεκαήμερο έγινε μήνας. Έγινε τόπος. Έγινε άνθρωποι. Έγινε βίωμα.
Το φεστιβάλ «Της τέχνης τα ιάματα», αφιερωμένο στο γιατρό Γεώργιο Παπανικολάου, με οδήγησε στο να χάσω το μέτρημα των δράσεων που πήρα μέρος. Πρώτα από όλα η βάση μου: Το εργαστήριο για την φωνή και το σώμα με την Αγγελική Τουμπανάκη και τον Simone Mongelli. Να βιώνουμε κάθε μέρα για ώρες το ταλέντο, την προσήλωση και την καθοδήγηση από αυτά τα δύο υπερχαρισματικά πλάσματα μαζί με μια ομαδάρα από 20 καταπληκτικές συμμαθήτριες θα τις πω, μιας και όλα μας τα μαθήματα γίνονταν στο παλιό δημοτικό σχολείο στους Καλημεριάνους Κύμης. Μόνο το χωριό και το σχολείο ήταν εμπειρία και βίωμα. Ναι, ένα από αυτά τα παλιά δημοτικά σχολεία, όπου ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Φεραίος παρακολουθούσαν τα μαθήματα και τις πρόβες μας από τα παλιά τους κάδρα και από τα παράθυρα κάτω η θάλασσα και η φύση. Το εργαστήρι αυτό με έκανε να αναμετρηθώ με την εγρήγορση του νου μου και την διαρκή μου σκέψη. Να παλέψω να κατευνάσω την υπερανάλυση και να αφεθώ στη σοφία του σώματος και της φωνής. Να εμπιστευτώ εμένα αλλιώς, την ομάδα, τους εκπαιδευτές. Με οδήγησε να βιώσω την προσπάθεια συντονισμού του σώματος με τη φωνή μου και την ψυχή μου, ζώντας αρκετά αποκομμένη από αυτά στην ασύνδετη Αθήνα. Το αριστερό μου ημισφαίριο να βρίσκει νέα μονοπάτια σύνδεσης με το δεξί. Νέοι νευρώνες έγιναν μέσα σε εκείνο το ταπεινό σχολείο, είμαι σίγουρη….Το εργαστήρι αυτό παρουσιάστηκε σε κοινό και με οδήγησε δυο φορές να συμμετέχω σε δύο παραστάσεις μπροστά σε κόσμο και να διαχειριστώ το άγχος έκθεσης. Εγώ άγχος έκθεσης; Ναι, εγώ. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να δω τέσσερα καταπληκτικά ντοκιμαντέρ και να συμμετέχω στις συζητήσεις που ακολουθούσαν μετά με όλους όσους ήμασταν στα θεατράκια, συνομιλώντας με τους δημιουργούς και τους διαλεχτούς συντονιστές. Σαν μία δικιά μας εκκλησία του δήμου μιλώντας για την μνήμη, την παράδοση, την ψυχή, την απώλεια, την αισθητική και την τέχνη. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε σε ένα νυχτερινό πάρτι κάτω από τα άστρα σε μια φάρμα σύκων, χωμένη πάνω στο βουνό σε ένα χωριό, περιτριγυρισμένη από υπέροχους ανθρώπους που παράγουν το νέο μέσα στο παλιό. Στον τόπο τους. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε σε μια έκθεση κεραμικής με δημιουργήματα μαθητών και εκπαιδευτών που με τα χεράκια τους δίνουν στο χώμα ζωή και στην ψυχή τους φτερά. Ίαση.
Το φεστιβάλ οδήγησε τα βήματα μου σε οκτώ συναυλίες! 8! Με ακούσματα από όλον τον κόσμο με την αστρική Τουμπανάκη, με ρεμπέτικα, παραδοσιακά λαϊκά και τζαζ από τόσους άλλους υπέροχους καλλιτέχνες. Μουσική να τρυπάει τα αυτιά μου, την ψυχή μου και τα σωθικά μου μέρα νύχτα. Γιατί διακοπές δεν είναι μόνο η θάλασσα και ο ήλιος, αλλά η μουσική και η αρμονία που συντονίζει ολόκληρο το νευρικό μας σύστημα και φτιάχνει νέους νευρώνες και συνάψεις στον εγκέφαλο μας που έχει καεί μέσα στην πολλή βουή. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε να γίνω ακροάτρια αφήγησης λαϊκών παραμυθιών με την Αγνή Στρουμπούλη και να νιώσω σα να με νανουρίζει ξανά η γιαγιά μου λέγοντας μου ιστορίες χαμένες στα βάθη. Έγινα μωρό χωρίς καμία ενοχή. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε μέσα από την συνδέσεις και τις παρέες που δημιουργήθηκαν, μέσα από το ξεσήκωμα και το ψυχικό μεθύσι να πάω σε τέσσερα διαφορετικά πανηγύρια και σε ένα πανηγυρικό στιφάδο για τη γιορτή της Παναγίας που ετοιμαζόταν τρεις μέρες. Εκεί να συνοδέψω τις φίλες μου που φορούσαν την παραδοσιακή Κουμιώτικη φορεσιά και να γίνω ένα με τον τόπο και τα χώματα. Να βρω τόπο εγώ η Αθηναία…να νιώσω τι σημαίνει ρίζα και παράδοση και να παραδοθώ. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε σε δύο θεατρικές παραστάσεις με δύναμη, με ανατροπή, με συγκίνηση, με γέλιο. Ίαση.
Το φεστιβάλ αυτό με οδήγησε σε μια εξαιρετική ημερίδα με τον τίτλο «Κάθαρση: προσπαθώντας να κατανοήσουμε την κάθαρση στις τέχνες και στην ιατρική» με εμπνευσμένες ομιλίες και συζητήσεις. Παρότι συχνά οι ημερίδες και τα συνέδρια είναι εξαιρετικά βαρετά και στατικά, εδώ γεννήθηκαν κουβέντες, συζητήσεις και σοβαροί προβληματισμοί, πράγμα πρωτότυπο.
Ίαση.
Πάνω από όλα όμως; Αυτό το φεστιβάλ με οδήγησε στο να παρατηρώ την ομάδα ανθρώπων που το οργάνωσε για έναν ολόκληρο μήνα να έχει σπάσει το φράγμα του χρόνου και της κούρασης, να τους βλέπω πανταχού παρόντες με το χαμόγελο και κυριολεκτικά τα πάντα πληρώντες. Και αυτό να ανανεώνει την πίστη μου στις ομάδες. Ιωσήφ, Γιάννη, Μαρία, Ζαχαρούλα, Ράνια, τα σέβη μου. Φτιάξατε κοινότητα, όχι φεστιβάλ μόνο. Community – Cumunity (Cuma λεγόταν η Κύμη παλιά, πολύ παλιά). Οι άνθρωποι που δημιούργησαν, οργάνωσαν και στήριξαν αυτό το φεστιβάλ, και που δεν τους γνώριζα πριν από 35 μέρες, είναι αναπόσπαστο μέρος της επιτυχίας του και της δικής μου παράδοσης σε αυτό.
Οι φιλίες που έκανα είναι το φεστιβάλ.
Οι συνδέσεις με τη φύση, με τον τόπο, με τα προϊόντα, με τα σπίτια, με τις εκκλησιές και τις αυλές είναι το φεστιβάλ.
Τα δημοτικά σχολεία, οι φάρμες, ο Ρίχτης, η παραλία και η αλμύρα, τα μελτέμια να παίρνουν τα ρούχα του Κραουνάκη, τα θεατράκια, οι πλατείες, τα χωριά, το υπέροχο λαογραφικό μουσείο είναι το φεστιβάλ.
Η τσάντα που έφερα γεμάτη σύκα, τσίπουρα, κεραμικά και αναμνηστικά από τους ντόπιους είναι το φεστιβάλ.
Τόπος και άνθρωποι έγιναν ένα.
Τόπος και ίαση έγιναν ένα. Τέχνη και άνθρωποι έγιναν ένα.
Και εγώ έγινα ένα μαζί τους.
Αν αυτό δεν είναι ίαση, τι είναι;
Θα σου πω τι είναι ίαση.
Ίαση είναι να χορταίνει το μέσα σου με αισθήσεις, με βάθος, με βλέμματα, με ακούσματα, με λόγο ποιητικό, επιστημονικό, λαϊκό και φιλοσοφικό, με έργο ποιοτικό.
Ίαση είναι να αυτοκαθαρίζεσαι παρουσία όλων, να γίνεσαι διάτρητη παρουσία όλων. Και κανείς να μη φεύγει.
Ίαση είναι να χορταίνεις με ανθρώπους που είναι Πρόσωπα. Πρόσωπα αληθινά.
Ίαση είναι να πιστεύεις στη δύναμη της κοινότητας. Ξανά.
Ίαση είναι να πηγαίνεις για διακοπές και να βρίσκεις τόπο, να πηγαίνεις για ένα εργαστήριο και να γίνεσαι δημιουργός, να συμμετέχεις σε ένα φεστιβάλ και οι μέρες και οι νύχτες σου να γίνονται μία γιορτή της ζωής, να χορταίνεις την ψυχή σου με εσένα την ίδια.
Και να μη θέλει κανένας να φύγει.