Είμαι η ψυχή μου και όχι το cv μου. Είμαι η ζωή μου και όχι το cv μου.
Είμαι η ψυχή μου και όχι το cv μου. Είμαι η ζωή μου και όχι το cv μου.
Τα τελευταία χρόνια για ποικίλους λόγους, άλλους οφθαλμοφανείς και άλλους αφανείς, που δεν είναι θέμα αυτού εδώ του άρθρου, έχουμε επιδοθεί σε ένα κυνήγι τίτλων, πιστοποιητικών, βεβαιώσεων, πτυχίων, μεταπτυχιακών, διπλωμάτων…. Γλώσσες, πληροφορική, τέχνες, επιστήμες, δεξιότητες, εθελοντισμός, πρακτική, κέντρα διά βίου μάθησης, επιμορφωτικά κέντρα, συμμετοχή σε συνέδρια, σεμινάρια, εκπαιδεύσεις, προγράμματα …
Μέχρι εδώ ας υποθέσουμε ότι είναι όλα καλά. Ότι όλα γίνονται για την γνώση, την εξέλιξη, την καλύτερη κατάρτισή μας και ότι όλο αυτό το έχουμε μόνοι μας και με ελεύθερη βούληση επιλέξει κατανοώντας ότι είναι και αίτημα των καιρών και των οικονομικών αγορών….
Από αυτό όμως μέχρι το να συστηνόμαστε πλέον μέσα από τα cv μας ( βιογραφικά μας σημειώματα ελληνιστί) υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και πολλές φορές αγεφύρωτη.
Η συγκομιδή πτυχίων και τίτλων για πολλούς τείνει να υποκαταστήσει την πραγματική γνώση, την ουσιαστική καλλιέργεια και ανθρώπινη αξία.. Συχνά ακούω ‘ αυτό είναι καλό για το βιογραφικό σου’ χωρίς τίποτα άλλο να συνοδεύει αυτήν την κατά τα άλλα βαρύγδουπη δήλωση. Σαν το βιογραφικό να έχει μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το άτομο ως προσωπικότητα πια. Σαν μας έχει αντικαταστήσει. Σαν να συστήνεται αυτό αντί για εμάς κι εμείς μένουμε να το κοιτούμε. «Μπράβο, βιογραφικό μου, καλά τα πας. Βγες έξω, κάνε φίλους, καλή γνωριμία αυτή. Έσκισες και απόψε. Να δεις που και ο τάδε εκεί στη γωνία σε κοιτά καλά καλά … του αρέσεις!!»
Άνθρωποι που δεν σε κοιτούν πια στα μάτια, αλλά στα πτυχία.
Άνθρωποι που δε σε ρωτούν αν σου αρέσει αυτό που κάνεις, αλλά που αν τύχει από τη συζήτηση να ακούσουν κάτι τέτοιο απλά εκπλήσσονται. Δεν είχαν σκεφτεί καν την ερώτηση αυτή.
Κι έτσι φτάσαμε σιγά σιγά να προσλαμβάνονται στις δουλειές πτυχία και όχι άνθρωποι (ξέρω, ζούμε στην Ελλάδα και θα σκεφτείτε το μέσο, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου..). Να προσλαμβάνονται βιογραφικά και όχι άνθρωποι. Τα βιογραφικά έχουν υποκαταστήσει τον ίδιο το βίο.
Και η εντιμότητα πώς γράφεται σε ένα βιογραφικό;
Η βαθυά και ουσιαστική παιδεία;
Η ειλικρίνεια;
Η δοτικότητα;
Η ενσυναίσθηση;
Η ψυχική καλλιέργεια; Η ευγένεια της ψυχής;
Το πείσμα;
Το πάθος;
Η επιμονή;
Τα εμπόδια που υπερπηδήθηκαν;
Οι ασθένειες που ξεπεράστηκαν και έγιναν ζωή;
Η ηθική ακεραιότητα;
Οι σχέσεις που χτίστηκαν με κόπο και αγάπη;
Η μπέσα;
Ο σεβασμός;
Το φιλότιμο;
Η εργατικότητα;
Η συνέπεια;
Το ταλέντο;
Η συναδελφικότητα;
Η ανθρωπιά;
Από που πραγματικά φαίνονται όλα αυτά σε ένα βιογραφικό;
Από που-θε-νά.
Και καλό θα είναι να καταλάβουμε πως τα βιογραφικά σημειώματα δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι πρόσωπα. Δεν είναι αξίες και συνήθειες, χαρακτήρες και ποιότητες. Είναι απλά εργαλεία για μια πρώτη γνωριμία με τα επαγγελματικά και εκπαιδευτικά κυρίως (όχι πνευματικά ούτε ψυχικά ούτε ηθικά) χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου κι αυτό πάλι όχι εντελώς. Χαρακτηριστικά που θα πρέπει να θεωρούμε ότι απλά έχει συλλέξει μέχρι να τον γνωρίσουμε και να δούμε, να αφουγκραστούμε, να ελέγξουμε αν τα έχει όντως αφομοιώσει, αξιοποιήσει, ενστερνιστεί και με όλο του το είναι μεταφέρει. Όσο για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που καθιστούν κάποιον επαγγελματία πραγματικά άξιο λόγου και μνήμης, όλοι θα έχουμε εμπειρίες που μας θυμίζουν από τη μία τον ανυπόφορο, αγενή, αυταρχικό και ανταγωνιστικό συνάδελφο, προϊστάμενο, εργοδότη με τις πολλές περγαμηνές και από την άλλη τον απίστευτα παραγωγικό και εργατικό ευγενή υφιστάμενό του.
Και άλλωστε είναι σίγουρο ότι ένα βιογραφικό πρέπει να χαίρει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από την ίδια μας την αίσθηση μπροστά σε έναν άνθρωπο;
Γιατί; Από τις συστατικές επιστολές που δεν τα λένε και όλα; Από τον εθελοντισμό, που όλοι στην αγορά εργασίας ζητούν και περιμένουν σα δεδομένο πια; Αφού θεωρείται απαραίτητος πια σαν κατηγορία σε ένα βιογραφικό, πώς μπορεί κάποιος να το χρεωθεί στα συν του; Ποιος τολμά να το παραλείψει; Από την πρακτική που μεγάλοι φορείς υιοθέτησαν σαν τρόπο εργασίας και δίνεται έτσι η δυνατότητα να εργαστεί ο νέος, μπορεί να μετρηθεί άραγε η πραγματική πρωτοβουλία και η επιμονή; Μπορεί να μετρηθεί η μπέσα και η ευθύτητα, αφού αυτός που θα δεχτεί το χαμηλότερο μισθό κερδίζει τη θέση; Αφού ο νέος που δεν έχει ακόμη υποχρεώσεις και ευθύνες μπορεί να συμβιβαστεί με τις λιγότερες απολαβές, πού ακριβώς κερδίζει στο βιογραφικό τον μεγαλύτερο σε ηλικία; Μπορεί να μετρηθεί με το βιογραφικό μια κατηγορία που να λέγεται ‘απόλυτη διαθεσιμότητα’;
Κι αν αυτός ο τρόπος εξυπηρετεί το οικονομικό σύστημα και την αγορά εργασίας, ας το δούμε, ας το έχουμε κατά νου και ας πορευτούμε, αλλά ας μην τον ενστερνιζόμαστε σαν δικό μας τρόπο.
Ας συνεχίσουμε να συστηνόμαστε μεταξύ μας με όνομα και επίθετο. Και όχι σαν CV.
Ας δηλώσουμε ‘ΠΑΡΩΝ’ και ‘ΠΑΡΟΥΣΑ’
Ας βγούμε μπροστά και τα βιογραφικά μας ταπεινά ας ακολουθήσουν…..
Δέσποινα Α. Σαμιωτάκη B.Sc., M.Sc. – Προσωποκεντρική σύμβουλος ψυχικής υγείας, Εκπαιδεύτρια ενηλίκων.