Το πένθος του ναρκισσισμού
Το πένθος του ναρκισσισμού
Ο ναρκισσισμός είναι μία αιώνια στάση αναμονής. Είναι να έχεις και να μην έχεις. Είναι να παλεύεις με τη σκιά του άλλου που βρίσκεται δίπλα σου, με την φαντασίωση μεγαλείου που έχει για τον εαυτό του. Είναι να παλεύεις με φαντάσματα καμωμένα από ιδέες.
Ο ναρκισσισμός είναι απουσία εαυτού… και αυτή η απουσία έχει ντυθεί με ένα τεράστιο «εγώ» όπως ακριβώς μπορεί να βάλεις ένα πανάκριβο χαλί πάνω από μία τεράστια τρύπα, μια τεράστια ψυχική τρύπα: την μαύρη τρύπα. Ο ναρκισσισμός είναι μία διαρκής αίσθηση αποχωρισμού, απουσίας και μοναξιάς, πολύ βαθιάς μοναξιάς. Είναι να πενθείς την απουσία του άλλου, ο οποίος μάλιστα μπορεί να πιστεύει πως είναι πάρα πολύ παρών. Πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο την απουσία του ενώ ο ίδιος πιστεύει πως υπάρχει; Πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο τον πόνο σου, όταν ο ίδιος δεν αμφισβητεί ποτέ τίποτα από τον εαυτό του, όταν δεν διαλύεται; όταν μένει πάντα ίδιος; Πώς να συνομιλήσεις με τις σκιές και τα φαντάσματα που φορώντας περικεφαλαία, φωτοστέφανο και ρομφαία καμώνονται ότι υπάρχουν; Πώς να μιλήσεις με κάποιον που δε σε βλέπει; που βλέπει μόνο την αντανάκλαση του στον καθρέφτη; έναν καθρέφτη που τον έχει φτιάξει στα μέτρα του… Όχι, δε γίνεται.
Ο ναρκισσισμός είναι ένας αιώνιος αποχαιρετισμός εν ζωή… Γι’ αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τον κλείσεις μέσα σου αυτόν τον αποχαιρετισμό μια και καλή, μια και για πάντα αναγνωρίζοντας την θλίψη σου αλλά ανοίγοντας την καρδιά σου στην υπέροχη έκπληξη της ζωής, της αληθινής ζωής με όσο θάνατο και όση ματαίωση και να κουβαλάει. Και να φωνάξεις δυνατά: εγώ θέλω να ζήσω! Και θα ζήσω!! Είτε με δεις είτε όχι. Ξέρεις γιατί;; Γιατί με βλέπω εγώ.