Το ταξίδι της ψυχοθεραπείας
Το ταξίδι της ψυχοθεραπείας
Πόσα χρόνια πρέπει να κάνω ψυχοθεραπεία; πόσος καιρός είναι αρκετός; έχω κάνει έξι μήνες, είναι εντάξει; πότε τελειώνει η ψυχοθεραπεία; Τι σκέψεις σου έρχονται άραγε; τι έχεις βιώσει; τι πιστεύεις;
Με ρωτάς λοιπόν γιατί παίρνει τόσο χρόνο η ψυχοθεραπεία. Απλά γιατί χρειάζεται να αναγνωρίσεις όλα αυτά τα στοιχεία που δημιούργησαν την αίσθηση ταυτότητάς σου, μετά να αποδομήσεις τα στοιχεία που ήταν επιβεβλημένα για να επιβιώσεις και μετά να αποταυτιστείς από αυτά. Στη συνέχεια θα αρχίσεις να διαμορφώνεις μια νέα εμπλουτισμένη ταυτότητα που θα βασίζεται πραγματικά σε εσένα.
Όταν εγώ η ίδια ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από 24 χρόνια, με μια αφορμή και εγώ όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, ποτέ δεν περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε… Ό,τι και να με είχαν ρωτήσει τότε για το τι πιστεύω για την ψυχοθεραπεία δεν είχε απλώς καμία σχέση με την ίδια την πραγματικότητα.
Και αυτό είναι το όμορφο: πως το βίωμα της ψυχοθεραπείας δεν έχει καμία σχέση με το τι σκεφτόμαστε, με το τι διανοητική ανάλυση κάνουμε σχετικά με αυτό. Στην ουσία είναι σα να σε ρωτώ πως βίωσες ένα ταξίδι στη λατινική Αμερική, στην Ρωσία, στο Νεπάλ ή την Αυστραλία χωρίς ποτέ να έχεις πάει. Πόσο μάλλον ένα ταξίδι στο κέντρο της γης (που λέει και ο Ιούλιος Βερν) στο κέντρο της ύπαρξης σου… ένα ταξίδι προς τον πυρήνα σου, προς αυτόν τον ανεξερεύνητο κόσμο. Ένα ταξίδι, μια Οδύσσεια μέσα στην οποία το ζήτημα δεν είναι η Ιθάκη ή η Πηνελόπη, αλλά ο ίδιος ο Οδυσσέας. Γιατί ξέρεις ο Οδυσσέας έγινε Οδυσσέας μέσα από το ταξίδι, πήρε σάρκα και οστά, πήρε μορφή, πήρε πρόσωπο, έγινε σύμβολο, πήρε υπόσταση μέσα από το ταξίδι. Τι θα ήταν άραγε ο Οδυσσέας χωρίς το ταξίδι; Και τελικά η προσωπική μας ανάπτυξη αυτό είναι: η δική μας Οδύσσεια.
Τι λες; Πώς σου φαίνεται, Οδυσσέα;