Ego
Ego
Δεν πάσχουμε από έλλειψη καλοσυνάτων ανθρώπων και καλοσυνάτων καρδιών…. Πάσχουμε από υπερμεγέθη και άκαμπτα ego που εμποδίζουν την καρδούλα μας να ανοίξει πραγματικά και να δει έτσι όπως αυτή ΜΟΝΟ ξέρει…
Βλέπεις γύρω σου όμορφα μάτια, καθαρά και καταλαβαίνεις πως πίσω τους υπάρχει μια όμορφη καρδιά γενναιόδωρη, πλατιά και κόκκινη κόκκινη. Νιώθεις τα χέρια του άλλου, την αγκαλιά του, το άγγιγμα, την αύρα, την αίσθηση, την ενέργεια και βλέπεις έναν άνθρωπο όμορφο… Είμαι σίγουρη πως έχεις γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, πως έχεις αγαπήσει τέτοιους ανθρώπους, πως έχεις συνδεθεί βαθιά και με πάθος. Ή πως ήθελες να συνδεθείς βαθιά.
Και μετά; Που χάνεται η σχέση; Πού εξανεμίζονται όλες αυτές οι δυνατότητες που είδες, που αισθάνθηκες πως πραγματικά μπορούσαν να υπάρχουν ανάμεσα σε σένα κι έναν άλλον άνθρωπο; Πού;; Πού;
Εξανεμίζονται κάτω από το βάρος των αδούλευτων και αθεράπευτων ego. Συνθλίβονται κάτω από το εγώ που δημιουργήσαμε και που πήρε τα ηνία από την βαθύτερη ύπαρξη, από την ψυχή και από το συναίσθημα. Τα άκαμπτα εγώ μας που δημιουργήθηκαν για να μας προστατεύσουν, που δόμησαν τις προσωπικότητες μας και που αυτά τα εγώ δημιουργούν μία πολύ σκληρή επιφάνεια που σπρώχνει προς τα μέσα και κρύβει την αγνή, μαλακή καρδιά μας. Και ο δρόμος για το κέντρο, ο δρόμος για τον πυρήνα μας, για την καρδιά μας, ο δρόμος για την αλήθεια μας περνάει μέσα από το να αναγνωρίσουμε, να αποκρυπτογραφήσουμε και να αποδομήσουμε το εγώ μας… Αυτό το πολύτιμο κάποτε εγώ που μας αποκόπτει όμως από το ακόμα πιο πολύτιμο…την μια και μόνη καρδιά μας. Τον συναισθηματικό, πνευματικό και σωματικό μας πυρήνα.